Jos Doedens is een van de 200 zzp’ers die namens Thuiszorg Dichtbij zorg verleent aan palliatieve en terminale cliënten. Vier jaar geleden is hij zzp’er in de zorg geworden en sindsdien werkt hij met Thuiszorg Dichtbij, en dat bevalt heel goed!
Zzp’er worden
Eigenlijk wilde Jos politieagent worden, net als zijn vader. Vanwege een verminderd zicht kon dat niet. “Dat vond ik persoonlijk erg jammer. Er zat voor mij niks anders op dan een ander beroep te zoeken. Men vond mij altijd erg sociaal, waarop iemand mij adviseerde om de zorg in te gaan. En dat ben ik gaan doen!” Door de jaren heen werkte Jos in een verpleeghuis, met mensen met een alcoholverslaving en TBS-cliënten. Het werk beviel hem, maar de administratieve last nam steeds meer toe. “De handen aan het bed werden steeds minder, ik vervreemde van de essentie van mijn werk en eerlijk gezegd was ik er op den duur helemaal klaar mee. Ik werkte een jaar niet en keek uit naar een volgende stap. Totdat ik opeens iemand tegenkwam die ik eerder had opgeleid in het verpleeghuis en hij mij vertelde over Thuiszorg Dichtbij. Zodoende ben ik vier jaar geleden zzp’er geworden. ”
De zorg
Als zzp’er bepaalt Jos zelf op welke zorgvragen van Thuiszorg Dichtbij hij reageert. Daarbij wordt door de organisatie goed gekeken of hij bij de cliënt en diens omgeving past. “Dat moet ook, want het verlenen van palliatieve of terminale zorg is een intensief traject, waarbij een klik ontzettend belangrijk is. We maken soms diensten van 24 uur per keer. Daarbij slaap je doorgaans bij de cliënt in huis. Op de logeerkamer bijvoorbeeld of soms op de bank. Al komt het ook voor dat je bij iemand thuiskomt waar het niet wenselijk is om binnen te slapen, bijvoorbeeld omdat er oudere kinderen thuis wonen. Om hun privacy te respecteren, kun je ervoor kiezen om niet in huis te slapen, maar in een caravan. Die wordt door Thuiszorg Dichtbij beschikbaar gesteld.”
In de tijd dat Jos bij een cliënt thuis is, is hij aanspreekpunt voor zowel de huisarts als de familie. “Wij, de zzp’ers die de cliënt komen verplegen, maken van het huis een soort ziekenhuis. Tenminste de basis ervan. Denk aan een hoog-laagbed, een bedlift, maar ook aan een sondevoedingspomp en een medicatiepomp. Alles om ervoor te zorgen dat een cliënt thuis kan blijven wonen of thuis kan sterven.”
Jos merkt dat thuis sterven steeds vaker voorkomt. “Mensen willen in hun eigen vertrouwde mensen afscheid nemen van het leven. Gelukkig is dat in Nederland mogelijk. Als er bij je wordt vastgesteld dat je nog maar drie maanden of minder te leven hebt, dan kun je terminale zorg thuis krijgen.”
Op het sterfbed hebben mensen vaak de behoefte aan een goed gesprek. “Het komt regelmatig voor dat je hele diepgaande gesprekken voert. Daarbij komt alles op tafel. Ik heb een beroepsgeheim en dat zeg ik de cliënt ook. Dat resulteert er soms in dat men mij dingen vertelt waar de familie niets van weet. Voor de cliënt lucht het op om bepaalde zaken dan alsnog te bespreken.”
Het werk van Jos komt soms erg dichtbij, maar dat maakt het werk ook bijzonder. “Mensen krijgen echt de aandacht die ze verdienen. Daarbij proef ik een stukje waardering in mijn werk. En het klinkt gek, maar ondanks de verdrietige momenten word ik blij van dit werk. Je kunt mensen helpen in het proces en je bent er voor de cliënt en de familie. Dat geeft een goed gevoel.”
Uitlaatklep
Voordat de coronacrisis uitbrak was Jos, naast zzp’er in de palliatieve en terminale zorg, ook DJ. Voor hem is dat vooral een uitlaatklep. “Het contrast is soms heel groot. Soms maak je op donderdagavond een sterfgeval mee en sta je op vrijdagavond op een feest als dj. Dat is toch heel bijzonder. Belangrijk is vooral dat je het van je af kunt zetten. Ik verleen zorg in het hele noorden en ben soms blij dat ik eerst nog een uur naar huis moet rijden, zodat ik alles nog even op een rijtje kan zetten en verder kan gaan.”
Publicatie
Dit verhaal van Jos Doedens is afgeleid van een artikel uit regiokrant De Krant (dekrantnieuws.nl), gepubliceerd op 20 mei 2020.